Հարցեր և առաջադրանքներ

Հարցեր եւ առաջադրանքներ

1. Ե՞րբ է գահակալել Սմբատ I–ը:

2. Ի՞նչ քայլեր ձեռնարկեց Սմբատ I–ը թագավորության ամրապնդման ուղղությամբ:

3. Ներկայացրե՛ք հայ–բյուզանդական եւ հայ–արաբական հարաբերությունները Սմբատ I Բագրատունու օրոք:

4. Ինչո՞ւ Գագիկ Արծրունին պայքարի դուրս եկավ Սմբատ I–ի դեմ։ Նշե՛ք այդ հա- կամարտության հետեւանքները Հայաստանի համար:

5. Ո՞վ էր Աշոտ Երկաթը, ինչպե՞ս նա կարողացավ հաղթել արաբներին: Երբ նա ճանաչվեց շահնշահ:

6. Ներկայացրեք Աշոտ Երկաթի օրոք արաբների դեմ պայքարի արդյունքները: Բնութագրե՛ք Աշոտ Երկաթին:

Համո Սահյան

«Ժայռի ստվերը գետափին չոքել». Այս պահը պատկերում է գետափին երեկոյան ստվերների հանդարտ գեղեցկությունը:

«Քարափի վրա շողում է անվերջ»: Այս պատկերը պատկերում է անվերջ լույսը մակերեսի վրա՝ խորհրդանշելով բնության հավերժական ցիկլի գեղեցկությունը:

«Թող մայրամուտը մի քիչ երկար տեւի»: Այս խնդրանքը ցանկություն է հայտնում երկարացնել երեկոյան հանգստության պահերը:

Ինչ վերաբերում է օրվա ժամին, ինձ ամենաշատը դուր է գալիս.

Ես հոգեպես լիարժեք եմ զգում երեկոյան, հատկապես մայրամուտին նախորդող ժամերին: Հանգիստ պարգևող գեղեցկություն է, թե ինչպես է երկինքը անցնում ցերեկային վառ երանգներից դեպի մթնշաղի ավելի մեղմ, ավելի զուսպ գույներ: Աշխարհը կարծես թե դանդաղում է, ստեղծելով խաղաղ մթնոլորտ, որը թույլ է տալիս մտորումների և ներդաշնակության համար: Մայրամուտի արևը երկար ստվերներ է գցում և ամեն ինչ լողացնում է տաք, ոսկեգույն լույսի ներքո՝ շրջապատին տալով դյութիչ որակ: Դա այն ժամանակն է, երբ բնությունը կարծես կանգ է առնում, առաջարկելով մի պահ հանգստություն նախքան գիշերը իջնելը: Այս անցումային շրջանը, իր լույսի և ստվերի միախառնումով, որոշակի կախարդանք է պարունակում, որը երբեք չի գրավում ինձ:

Հարցարան 4 1-8

Հարցարան 4

ա) օրիորդ
բ) ներողություն

Օրիորդ բառով դիմում են չամուսնացած աղջիկներին։

ոչ

— Բարև։
— Բարև։
— Ո՞նց ես։
— Լավ եմ, դո՞ւ։
— Լավ եմ ապրես։
— Վաղը դպրոց գալո՞ւ ես։
— Այո, իսկ դու գալու ես։
— Այո։
— Իսկ վաղվա բոլոր տնայինները կատարե՞լ ես։
— Այո, բայց այդքան էլ շատ տնայիններ չէին հանձնարարել։
— Լավ դե ուրեմն վաղը կտեսնվենք։
— Լավ դե ցտեսություն։
— Ցտեսություն։

արհամարել — պախարակել

ոխ — նենգություն
հանդգնություն — համարձակություն

ա) արհամարանք
բ) ներում
գ) հանդգնություն

Ուղղական — ես, իմ, ինձ, ինձնից, ինձնով
Տրական — դու, դուք, քո, քեզ, քեզնից, քեզնով
Սեռական — նա, նրա, նրան, նրանց, նրանով
Հայցական — մենք, մեր, մեզ, մեզնից, մեզնով

ա) մոռացեք
բ) ստորացնում
գ) թշնամացե՛ք

ա) մոռացե՛ք
բ) ատեցե՛ք
գ) թշնամացե՛ք
դ) Մի՛ արհամարեք

առջև

մեղավոր եմ

կոչական

5-րդ

4-րդ

ա) ինչո՞ւ — հարցական դերանուն
բ) մի՞թե — վերաբերական
գ) էակ — գոյական
դ) թե — շաղկապ

Աստծո

ա) առաջին դեմք
բ) երկրորդ դեմք
գ) երրորդ դեմք
դ) երկրորդ դեմք

ոչ

պարզ ընդարձակ նախադասություն

5-րդ

ոչ

ա) լրջորեն
բ) սաստիկ

ա) նայեց — սահմանական եղանակ, անցյալ
բ) մնացել էր — սահմանակն եղանակ, անցյալ
գ) տալիս էր — սահմանական եղանակ, անցյալ

1-ին

ստորադասական շաղկապ

պարզ ընդարձակ նախադասություն

— Միայն մի րոպե, օրիո՛րդ գոչեց Միքայելը,- դուք շատ եք շտապում, իսկ ես կկամենայի մի քանի խոսք ասել, միայն մի քանի խոսք։
— Հրամայեցե՛ք,- ասաց Շուշանիկը՝ կանգ առնելով և ձեռքերն անփույթ դնելով կրծքին, գլուխը թեթևակի աջ ուսին թեքելով,- ես պատրաստ եմ լսելու ձեզ։

է

այո

առնչություն, քանի որ մյուսները կազմված են ան ժխտածանցով։ Նաև ան-ը նախածանց է, իսկ ություն-ը վերջածանց։

առնչություն-առնչության, ենթարկվում է ան հոլովման։

ա) անձնական — ես
բ) ցուցական — այս
գ) անորոշ — մի քանի
դ) հարցական —
ե) ժխտական — ոչ մի

ա) սահմանական եղանակի բայաձև — շտապում եք
բ) հրամայական եղանակի բայաձև — հրամայեցեք
գ) ընձական եղանակի բայաձև — ասեմ
դ) ենթադրական եղանակի բայաձև — կկամենայի
ե) հարկադրական եղանակի բայաձև — պիտի ասեմ

ա) բայց
բ) իսկ

Թե՛ ամառ
Թե՛ ձմեռ

մենիմաստ

— Հրամայեցե՛ք, ես պատրաստ եմ լսելու Ձեզ,- ասաց Շուշանիկը կանգ առնելով և ձեռքերն անփույթ դնելով կրծքին, գլուխը թեթևակի աջ ուսին թեքելով։

Հայաստանը

Վերնագիր՝ Հայոց տոկունության անմար կրակը. Հայրենասիրական երգ

Կովկասի սրտում, որը գտնվում է Արևելյան Եվրոպայի և Արևմտյան Ասիայի միջև, գտնվում է մի երկիր, որը տոգորված է հարուստ և բազմազան պատմությամբ, ինչպես լուսաբացին Արարատ լեռան գույները: Այս հողը, քաղաքակրթության բնօրրանը, Նոյան տապանի երկիրը, ոչ այլ ոք է, քան Հայաստանը՝ տոկունության, արիության և անսասան հայրենասիրության փարոս:

Ուրարտուի հնագույն թագավորությունից մինչև ժամանակակից Հայաստանի Հանրապետությունը մեր ժողովուրդը կրել է փորձություններ և փորձություններ, որոնք կփշրեն փոքր ազգերին: Այնուհանդերձ, ինչպես փյունիկը, որը բարձրանում է մոխիրներից, մենք միշտ ավելի ուժեղ, ավելի վճռական և կատաղի հպարտ ենք եղել մեր ժառանգությամբ:

Մեր պատմությունը փորագրված է քաջության և զոհաբերության մասին, հերոսների մասին, ովքեր դիմադրեցին կայսրություններին և պահպանեցին մեր ինքնությունը բոլոր դժվարությունների դեմ: Ո՞վ կարող է մոռանալ այն քաջարի մարտիկներին, ովքեր կռվել են Ավարայրի ճակատամարտում՝ ընտրելով մահը օտար իշխանությանը ենթարկվելու փոխարեն։ Նրանց ոգին ապրում է յուրաքանչյուր հայի սրտում՝ հիշեցնելով, որ ազատությունը երբեք իսկապես ազատ չէ:

Հայոց ցեղասպանությունը մեր հավաքական հիշողության մութ գլուխն է, մարդու դաժանության և մարդկային տառապանքի խորքերի վկայությունը: Բայց նույնիսկ նման անասելի սարսափների դիմաց մենք հրաժարվեցինք լռել: Մեր փրկվածները վկայեցին վայրագությունների մասին՝ վստահեցնելով, որ աշխարհը երբեք չի մոռանա մեր ժողովրդի դեմ կատարված հանցագործությունները:

Չնայած աքսորի և սփյուռքի մարտահրավերներին, հայերը բարգավաճել են ամենուր, որտեղ տնկել են իրենց արմատները: Երևանի աշխույժ փողոցներից մինչև Լոս Անջելեսի և Բեյրութի կենսունակ համայնքներ, մեր մշակույթը շարունակում է ծաղկել, ինչը վկայում է հայի ոգու տոկունության մասին:

Մեր լեզուն՝ պոեզիայի և արձակի գանձարանը, մեզ կապում է մայրցամաքների և սերունդների միջև: Մեր երաժշտությունն իր հուզիչ մեղեդիներով և հոգեհարազատ բառերով խոսում է մեր հավաքական հոգու խորքերի մասին: Իսկ մեր խոհանոցը՝ արևելքի և արևմուտքի համերի միաձուլում, հիացնում է զգայարանները և սնուցում մարմինը:

Բայց, թերևս, մեր հպարտության ամենամեծ աղբյուրը մեր հին քրիստոնեական ժառանգությունն է, որը մեզ պահել է դարավոր դժվարությունների ընթացքում: Էջմիածնի և Տաթևի վեհաշուք տաճարները կանգնած են որպես մեր հավատքի խորհրդանիշներ, վկայություններ հայ եկեղեցու մնայուն զորության:

Որպես հայրենասերներ՝ մեր պարտքն է հարգել մեր պապերի զոհողությունները և ապահովել գալիք սերունդների լուսավոր ապագան։ Մենք պետք է պահպանենք մեր լեզուն, մեր մշակույթը, մեր ավանդույթները՝ դրանք թանկարժեք ժառանգների պես փոխանցելով մեր երեխաներին։

Բայց հայրենասիրությունը միայն հայրենիքի հանդեպ սերը չէ. դա նաև մարդկության հանդեպ սիրո մասին է: Որպես հայեր՝ մենք երբեք չպետք է մոռանանք կարեկցանքի, կարեկցանքի և համերաշխության կարևորությունը նրանց հետ, ովքեր անարդարության են ենթարկվում աշխարհի ցանկացած կետում:

Մեր օրհներգի խոսքերով՝ «Մեր յաղթանակն այստեղ առաջնորդում է մեզ միայն» («Մեր դրոշը մեզ միայն առաջ է տանում»), եկեք քաջությամբ և վճռականությամբ քայլենք առաջ՝ համախմբված մեր սիրո մեջ Հայաստանի և նրա ժողովրդի հանդեպ։

Քանի դեռ կա հայի սրտի բաբախյուն, քանի դեռ կա երգ կամ աղոթք բարձրացված ձայն, մեր հայրենասիրության բոցը կշարունակի վառ վառվել՝ լուսավորելով ճանապարհը դեպի ավելի լուսավոր վաղվա օրը։ Կեցցե՛ Հայաստանը։ Երբեք մեզ չմեռնի!

Ինքնաստուգում

1.Ինչ է ոսպնյակը: Ոսպնյակների ինչ տեսակներ գիտեք:

Ոսպնյակը դա թափանցիկ ապակե մարմին է որը երկու կողմից սահմանափակված է գնդային մակերևութով։

2. Որ ուղիղն են անվանում ոսպնյակի գլխավոր օպտիկական առանցք:

Օպտիկական առանցքը դա այն առանցքն է որը ոսպնյակի գնդային մակեևութները միացնում է ուղղին։

3. Որ ոսպնյակներն են կոչվում ուռուցիկ. և որ ոսպնյակները՝ գոգավոր:

Այն ոսպնյակները որոնց միջին մասը ավելի հաստ է քան եզրը կոչվում են ուռուցիկ ոսպնյակներ։

4. Ինչ է բարկ ոսպնյակը: Որ կետն են անվանում ոսպնյակի օպտիկական կենտրոն: Ինչ հատկությամբ է այն օժտված:

?

5. Ինչով են իրարից տարբերվում հավաքող և ցրող ոսպնյակները:

Երբ ոսպնյակի անցած ճառագայթները հավաքվում են մի կետում կոչվում են հավաքող ոսպնյակներ ։ Իսկ երբ ոսպնյակի անցած ճառագայթները ցրվում են տարբեր տեղեր դրանք կոչվում են ցրող ոսպնյակներ։

6. Որ կետն է կոչվում հավաքող ոսպնյակի կիզակետ: Իսկ ցրող ոսպնյակի կեղծ կիզակետ?

Հավաքող ոսպնյակների կիզակետը դա այդ ճառագայթների միացման կետն է։

Իսկ քանի որ ցրող որսպնյակները չունեն կիզակետ այսինք միացման կետ , այդ փատճառով նրանց կիզակետը կեղծ է։

7. Ինչ է ոսպնյակի կիզակետային հեռավորությունը: Ինչով են տարբերվում հավաքող և ցրող ոսպնյակների կիզակետային հեռավորությունները:

Ոսպնյակի կիզակետային հեռավորությունը դա նրա օպտիկական կենտրոնից մինչև գլխավոր կիզակետ ընկած հեռավորությունն է։ Իսկ տարբերությունը կայանում է նրանում որ հվաքող ոսպնյակների կիզակետային հեռավորությունը գտնվում է դիմացը իսկ ցրողներինը հետևում։

8. Որ մեծությունն է կոչվում ոսպնյակի օպտիկական ուժ: Ինչ միավորով է այնարտահայտվում, և ինչպես է արտահայտվում այդ միավորը:

Տնային առաջադրանք

0² + 1² = 1
(1/2)² + (√3/2)² = 1
(√2/2)² + (√2/2)² = 1
(-√3/2)² + (√1/2)² = 1
1² + 0² = 1
(-1)² + 0² = 1

sin<AOM₁ = 1
cos<AOM₁ = 0
tg<AOM₁ = 1/0 (որոշված չէ)

sin<AOM₂ = √3/2
cos<AOM₂ = 1/2
tg<AOM₂ = √3/2 : 1/2 = √3

sin<AOM₃ = √2/2
cos<AOM₃ = √2/2
tg<AOM₃ = 1

ա․ 1 – sin²α = cos²α = 1/4 => cosα = 1/2
բ․ cos²α = 3/4 => cosα = √3/2
գ․ cos²α = 1 => cosα = 1

ա․ sinα = 0, tgα = 0/1 = 0
բ․ sinα = 1/2, tg = 1/√3 = √3/3
գ․ cosα = √2/2, tg = 1
դ․ cosα = √(1 – (9/25)) = √(16/25) = 4/5

sin120º = sin60º = √3/2
sin135º = sin45º = √2/2
sin150º = sin30º = 1/2

Հայ 6 մեծագույն պատմիչները

1. Ղազար Փարպեցի. Ղազար Փարպեցին, բացի պատմական իրադարձությունների ժամանակագրությունից, հայտնի էր նաև հայկական բանահյուսության և կրոնական սովորույթների իր վառ նկարագրություններով: Նրա աշխատությունը արժեքավոր պատկերացումներ է տալիս Հայաստանի վաղ քրիստոնեացման և հայ տիրակալների և հարևան տերությունների միջև, ինչպիսիք են Պարսկաստանն ու Բյուզանդիան, փոխազդեցությունները: Չնայած նրա պատմվածքների որոշ առասպելական տարրերին, Ղազարի աշխատանքը մնում է էական աղբյուր հայոց վաղ շրջանի պատմությունն ու ինքնությունը հասկանալու համար: Նա խորապես ազդվել է քրիստոնեական մտքի վրա և ձգտել է հայոց պատմությունը ներկայացնել կրոնական շրջանակներում՝ ընդգծելով աստվածային նախախնամությունն ու սրբերի դերը։
2. Մովսես Խորենացի. Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմությունը» ոչ միայն պատմական աշխատություն է, այլև հայկական բանահյուսության, լեգենդների և դիցաբանության հարուստ շտեմարան: Նրա ստեղծագործությունն արտացոլում է հայկական մշակույթի սինկրետիկ բնույթը՝ միախառնելով բնիկ ավանդույթները հարևան քաղաքակրթությունների ազդեցությունների հետ: Խորենացու պատմողական ոճին բնորոշ է նրա բանաստեղծական լեզուն և այլաբանական մեկնաբանությունները, որոնք նպաստում են հայոց պատմությունը շրջապատող միստիկական մթնոլորտին։ Նա վճռորոշ դեր է խաղացել հայ ազգային գիտակցության ձևավորման գործում՝ ընդգծելով հայկական քաղաքակրթության հնությունն ու յուրահատկությունը։ Չնայած պատմական որոշ անճշտություններին և առասպելական զարդարանքներին, Խորենացու աշխատությունը մնում է հիմնարար հայ պատմագրության համար:
3. Եղիշե. Եղիշեի «Պատմություն Վարդանանքի և Հայոց պատերազմի» աշխատությունը ոչ միայն պատմական տարեգրություն է, այլև հայ ժողովրդի տոկունության և հոգևոր ամրության վկայությունը դժբախտությունների դեմ: Սուրբ Վարդան Մամիկոնյանի և հայ մյուս հերոսների նրա կերպարը արտացոլում է խորին ակնածանքը քրիստոնեական նահատակության և ազգային ազատագրության ձգտումների հանդեպ: Եղիշեի աշխատությունը արժեքավոր պատկերացումներ է տալիս ուշ անտիկ Հայաստանի քաղաքական, սոցիալական և կրոնական դինամիկայի, մասնավորապես Սասանյան պարսկական գերիշխանության դեմ նրա պայքարի վերաբերյալ: Նա հմտորեն միահյուսում է պատմական փաստերը աստվածաբանական մտորումների հետ՝ ընդգծելով հայ հասարակության մեջ հավատքի ու քաղաքականության միահյուսվածությունը։
4. Կորյուն. Կորյունի Մեսրոպ Մաշտոցի կենսագրությունը ՝ “Վարք մաշտոցի” ոչ միայն նշում է հայոց գրերի ստեղծողի ձեռքբերումները, այլև լույս է սփռում վաղ միջնադարյան Հայաստանի մշակութային և մտավոր միջավայրի վրա: Նրա աշխատությունն ընդգծում է գրագիտության և կրթության առանցքային դերը արտաքին ճնշումների պայմաններում հայապահպանության գործում: Կորյունի պատմողական ոճը նշանավորվում է իր հագիոգրաֆիկ տարրերով՝ Մաշտոցին ներկայացնելով որպես սուրբ գործչի, որն Աստծո կողմից ընտրվել է հայ ազգին լուսավորելու համար: Պատմական իրադարձություններից դուրս Կորյունի կենսագրությունը խորանում է այնպիսի հոգևոր թեմաների մեջ, ինչպիսիք են աստվածային հայտնությունը, ասկետիզմը և աղոթքի զորությունը:
5. Ագաթանգելոս. Ագաթանգելոսի «Պատմությունը Հայոց» առանձնանում է Տրդատ III թագավորի օրոք Հայաստանի քրիստոնեություն ընդունելու և Սուրբ Գրիգոր Լուսավորչի միսիոներական ջանքերի մանրամասն նկարագրությամբ։ Նրա աշխատությունը ընդգծում է քրիստոնեության խորը ազդեցությունը հայ հասարակության վրա՝ ձևավորելով նրա մշակույթը, օրենքները և աշխարհայացքը: Ագաթանգելոսը ներկայացնում է սուրբ Գրիգորին որպես կերպարանափոխիչ կերպար, որը ոչ միայն կրոնական փոփոխություններ է բերել, այլև նպաստել է ազգային միասնությանը և բարոյական վերածնմանը: Իր վառ պատմողական և բարոյական հորդորների միջոցով Ագաթանգելոսը ձգտում էր ամրապնդել քրիստոնեական հավատքը հայերի մեջ և ոգեշնչել նրանց՝ պաշտպանելու իրենց կրոնական ժառանգությունը դժբախտությունների դեպքում:
6. Փավստոս Բուզանդ. Փավստոս Բուզանդի «Հայոց պատմությունը» արժեքավոր պատկերացումներ է տալիս հին և միջնադարյան Հայաստանի քաղաքական ինտրիգների, ռազմական հակամարտությունների և մշակութային նվաճումների մասին: Նրա ստեղծագործությունն ընդգրկում է հայ ժողովրդի առասպելական ծագումը, հզոր տոհմերի վերելքը և օտար տիրապետության դեմ մղվող պայքարը: Բուզանդի պատմողական ոճը նշանավորվում է իր հռետորական ծաղկումներով և հայրենասիրական եռանդով, որն արտացոլում է արտաքին սպառնալիքների պայմաններում հայապահպանության նրա հանձնառությունը: Նա ընդգծում է հերոսական գործիչների և աստվածային նախախնամության դերը հայոց պատմության կերտման գործում՝ ներկայացնելով մի պատմություն, որն արձագանքում է քաջության, պատվի և տոկունության թեմաներին: Չնայած որոշ զարդարանքներին և կողմնակալությանը, Բուզանդի աշխատանքը մնում է կենսական աղբյուր հայոց պետականության և ազգաշինության բարդությունները հասկանալու համար:

Չարենցը

Եղիշե Չարենցը (եղիշե չարենց) եղել է նշանավոր հայ բանաստեղծ, գրող և հասարակական մտավորական, ծնվել է 1897 թվականի մարտի 13-ին Կարսում, Հայաստան, որն այն ժամանակ Ռուսական կայսրության մաս էր կազմում։ Նա համարվում է 20-րդ դարի հայ գրականության ամենանշանակալի դեմքերից մեկը։ Չարենցը սկսեց իր գրական գործունեությունը որպես բանաստեղծ և արագ ճանաչում ձեռք բերեց իր ոգեշնչող բանաստեղծությունների շնորհիվ, որոնք հաճախ ուսումնասիրում էին սիրո, ազատության և ազգային ինքնության թեմաները:

Չարենցն իր ողջ կյանքի ընթացքում խորապես ներգրավված է եղել հայկական մշակութային և քաղաքական շարժումներում։ Նա սոցիալական արդարության ջատագով էր և ակտիվ դերակատարում ունեցավ 20-րդ դարասկզբի բուռն ժամանակաշրջանում հայ ազգային-ազատագրական շարժման մեջ։ Չարենցի հավատարմությունն իր իդեալներին հանգեցրեց նրան, որ 1930-ական թվականներին նա բանտարկվեց խորհրդային իշխանությունների կողմից՝ ստալինյան քաղաքականության նկատմամբ նրա բացահայտ քննադատության պատճառով:

Չնայած հալածանքներին, Չարենցը շարունակում էր բեղմնավոր գրել՝ ստեղծելով պոեզիա, էսսեներ և գրական քննադատություն։ Նրա ստեղծագործությունները բնութագրվում են իրենց քնարական ինտենսիվությամբ, զգացմունքային խորությամբ և խորը ներգրավվածությամբ հայոց պատմությանն ու մշակույթին: Նրա ամենանշանավոր ստեղծագործություններից են «Գիրք երեկոյեան» («Գիրք կարոտի»), «Ողբալիկներ» («Օդ գութաններին») և «Սաղմոսներ» («Բանաստեղծություններ»):

Ողբերգականորեն, Չարենցի կյանքը կարճվեց, երբ նա մահապատժի ենթարկվեց 1937 թվականի նոյեմբերի 27-ին՝ Ստալինի Մեծ զտումների ժամանակ։ Չնայած նրա վաղաժամ մահվանը՝ Եղիշե Չարենցի ժառանգությունը պահպանվում է որպես հայ մշակութային տոկունության և մտավոր խիզախության խորհրդանիշ։ Նա շարունակում է հարգվել որպես Հայաստանի մեծագույն գրական գործիչներից մեկը, և նրա ստեղծագործությունները շարունակում են ոգեշնչել ընթերցողներին ամբողջ աշխարհում իրենց գեղեցկությամբ, կրքով և հարատև արդիականությամբ:

Տնային առաջադրանք

ա)
x²=y
y-2=2
=>
x²=4
y=4
x²=4=>x=2
y=4
գ)
x-3=2 =>
x=5
y²-5=4 => y=3

ա)

-5+8=3 =>

-5*8=-40
գ)
-4+7=3
-4*7=-28

ա)

4²+5²=41
5-4=1
գ)
(1-y)²-y²=3
x=1-y
1-2+y²-y²
-2y=3-1
-2y=2
y=-1

ա)

x²-y²=0
y+x=0 => x=0 y=0

POSTED ON21.03.2024

Հանրահաշիվ

ա)
x₁,x₂,x₃,x₄,x₅,x₆

X_n=n
X_n=n+4

a_n=3n-1
a₁=3-1=2
a₂=6-1=5
a₅=15-1=14
a₁₀₀=300-1=299

ա)
a₁=3+2=5
a₂=6+2=8
a₃=9+2=11
a₁₀=30+2=32

գ)
c₁=(-2)¹=-2
c₂=(-2)²=-4
c₃=(-2)³=-6
c₁₀=(-2)¹⁰=-20

Տնային առաջադրանք

ա․ 6, բ․ 3, գ․ √3

ա․ 6, բ․ 3, գ․ √3